Upadłe anioły nie są z natury złe, bywają opuszczone i gniewne. Niełatwo wpadają w gniew, lecz za to gniew ich jest wielki i niesie zniszczenie. Jednak bardzo rzadko się to zdarza, a jak już się pohamują to żałują tego co zniszczyły. Wybaczając płaczą. Zranione cierpią w samotności. Chcą kochać, lecz nie zawsze potrafią. Cierpią gdy nie potrafią odwzajemnić uczucia. Cierpią gdy ranią. Są wymierającym gatunkiem i nigdy nie dostrzegają sobie podobnych... Kiedy rodzą się Upadłe Anioły jest cicho... Wszechświat zamiera w pokorze nad kolejnym dziełem przypadku... od ludzi do ludzi... błąkają się po ziemi i błagają o chwile uwagi... mają do przekazania mądrość Świata i cierpliwość Bogów... Upadłe Anioły trzeba karmić codzienną dawką nadziei... której one już nie mają... Dotykając miejsc czułych i błahych... bez arogancji, pychy i dumy... Demony Mroku...lubią ładną pogodę... Jeżeli prowadzi się je za rękę... od tęczy do tęczy... Upadłe Anioły nie szukaja poklasku, chowają swe połamane czarne skrzydła przed światem który szydzi z odmieńców... Upadłe Anioły to te, których sensem istnienia jest pomoc ludziom poprzez rozmowy, a nie błądzenie słowem...to one są najbliższe... gdyż upadek uczynił z nich ludzi... rezygnując ze slużby bogu, walcząc o swą wolność...są najbliższe sercom ludzkim..., nie patrza ale widza, nie sluchaja ale slysza, kazdemu napotkanemu cierpiącemu oddaja jedno ze swoich piór... robią to z dwóch powodów... pierwszy to wymiana cierpienia za pióro, drugi to chęć pozbycia się przygniatających skrzydeł paradoskalnie uniemożliwiających latanie... ich droga to rzeka łez..dawno zapomnianego oddechu..czasami jednak ta rzeka wysycha...tworząc wyryty szlak na ich twarzach... Upadłe Anioły często stają się ludźmi upadłymi...