Opis:
Mieszane sztuki walki (MMA, Mixed Martial Arts), dyscyplina sportowa, gdzie zawodnicy sztuk i sportów walki toczą pojedynki przy dużym zakresie dozwolonych technik (w zasadzie dopuszcza się wszystkie techniki dozwolone w innych sportach walki bez broni). Mieszane sztuki walki wyrażają jeden ze współczesnych kierunków rozwoju sztuk walki. Celem turniejów MMA jest zapewnienie widowiska sportowego, w którym walka toczy się przy jak najmniejszych ograniczeniach, ale jednoczesnym uniknięciu ryzyka śmierci i poważnych, trwałych obrażeń ciała. W szerszym sensie pojęcie "mieszane sztuki walki" obejmuje również style, które na bazie sportowego treningu MMA przygotowują do walki realnej.
Nazwa "Mixed martial arts" potocznie stosowana jest zamiennie z nazwą "Vale tudo" - tak nazywały się organizowane w Ameryce Południowej turnieje, od których wywodzą się współczesne mieszane sztuki walki. Vale tudo posiada jednak o wiele mniej ograniczeń. Zwolennicy tradycyjnego Vale tudo twierdzą często, że MMA nie ma prawa do tej nazwy. W formule MMA odbywa się wiele turniejów. Do najbardziej znanych imprez o światowym zasięgu należą UFC, DREAM, Cage Rage oraz do 2007 r. Pride FC. W Polsce od kilku lat odbywają się mistrzostwa Polski w MMA oraz turnieje pod nazwą "Konfrontacja sztuk walki" (W istocie zawodnicy mieszanych sztuk walki trenują przekrojowo, co oznacza, że elementy z wielu stylów są łączone. Tak więc zawodnik nie jest reprezentantem żadnego stylu walki).
Turnieje MMA na początku określano jako "No Holds Barred" (NHB), czyli "bez chwytów zabronionych". Niekiedy mieszane sztuki walki nazywa się "walkami bez reguł". Jest to mylący termin, gdyż jak w każdej dyscyplinie sportu, i w tej obowiązują reguły współzawodnictwa. Równie niewłaściwe jest pojęcie "walki z minimum reguł" (próba uściślenia terminu "walki bez reguł"), ponieważ sugeruje minimalną ilość reguł, a niekoniecznie małe ograniczenia na zestaw dozwolonych technik.
Dziennikarze sportowi uzywają również terminu wszechstylowa walka wręcz.
Taktyka walki w MMA
Podczas kilku pierwszych turniejów UFC, gdy reguły zostały ograniczone do kluczowych trzech (zakaz gryzienia, ataku palcami i ataku na krocze), współzawodniczyła ze sobą wielka rozmaitość stylów. Jednak zawodnicy kilku stylów wyszli na tym lepiej niż inni. Bokserzy mieli tendencję do dominacji w uderzeniach, zapaśnicy i judocy w obaleniach, zaś przedstawiciele brazylijskiego jiu-jitsu dominowali w parterze. W rezultacie, ludzie zaczęli skupiać się na tych trzech stylach. Większość zawodników sportowego MMA wpadają w jedną z tych trzech kategorii: "parterowiec", zapaśnik i uderzacz, chociaż każdy używa technik z innej a niektórzy są skuteczni we wszystkich trzech.
"Parterowiec" (ang. ground fighter, bądź "grappler") specjalizuje się w chwytach. Taktyką tego typu zawodnika jest dążenie do walki w parterze, gdzie szuka wymuszenia poddania na przeciwniku za pomocą dźwigni lub duszenia. Chociaż umiejętność wykonania obalenia ściśle się wiąże ze strategią walki w parterze, czyste, silne obalenie nie jest dla niego tak ważne jak dla zapaśnika.
Zapaśnik preferuje walkę w stójce w zwarciu (tzw klinczu) i walkę na uderzenia w parterze. Jego mocną stroną zwykle jest obalenie. Popularnie strategia zapaśnika jest znana jako "obal i uderzaj" lub "połóż i dołóż" (ang. ground and pound). To odnosi się do metody obalenia przeciwnika, osiągnięcia dominującej pozycji w parterze i zakończenia walki uderzeniami.
Uderzacz jest zwykle znany jako zawodnik walczący w stójce, ze względu na swoją preferencję do stania na nogach i wygrywania przez uderzenia. Ta strategia uderzacza jest znana jako "sprawl and brawl" (unikaj zwarcia i uderzaj). Odnosi się do koncentracji na neutralizowaniu obaleń, aby samemu pozostać na nogach i zakończyć starcie ciosami.
