'Walczyłam przez sto dni i sto nocy, nie mając schronienia ni nadziei... Jedyny mój powód do dumy to ten, że walczyłam do końca. Ustępowałam pola, ale nie uciekałam, a wokół mnie inni też padali z wysoka. Ochrypłam wykrzykując całe moje męstwo, strach i znużenie... by wreszcie ujrzeć samą siebie, wędrującą przez pustkowie. Moja samotność była równie wielka, jak wielki jest chłód wieczności...' (Arturo Perez-Reverte 'Klub Dumas')