edgar7

Siedzę znów samotnie pośród ciepłej nocy, Grande Valse Brillante chłodzi tę chwilę w które ciekawość odkrywania jej twarzy, miesza się z lękiem przed do starczym pocałunkiem. Samotność urzeka urodą odpocznienia przed życia cwałem, damą serca staje się po części odkupienie, te wewnętrzne nie z win, lecz z przymiotów bycia zniewolonym. Zagęszczam tę chwilę do jednej wiadomości, która przyniosła nadzieję, że może nie wszystko jest ociężałą od kłamstwa obłudą...lecz znów budzi się lęk. Choć serce pęcznieje i żyłki pragnienia coraz wyraźniej trzepoczą nieśmiałością, i żywym ogniem całopalenia....jedno cięcie skalpelem rzeczywistości niweczy jutro.
I znów nie będę spał całą noc.
Czerwcowe dziecko siedzi samotne, pośród ostrej nocy. Krótki sen nie koi, wiatr nie głaszcze, nie budzi słońce spłowiałe. Szum ciszy odrażający pocałunek, wygasły dawno telefon zamarza. Kroki na schodach echem odbite, wybijają szyby wspomnień...
Uczłowieczone drzewo jedynym przyjacielem, nie śle listów, deszczem jedynie z łez korzeni zrodzone, płacze....

...taki to banita, skazany na bluesa, metaforycznie, są chwile taka jak ta. Pomijając, że zamknąłem się w swoim świecie, podróży, obrazów, poezji i muzyki. Brakuje człowieka, cytując STEDA, brakuje rozmowy, przytulenia...a Ty powiesz..wyjdź !!! Dokąd pójść? Na cmentarz jedynie, wyliczyć płonące znicze.., a te zgaszone by zapalić. Pośród tej słoty prędzej się zdaje znajdę bratnią duszę niż w tłocznym pubie...wolę samotny taniec liści na wietrze, niż ciżbę ludzką podrygującą w takt prekursorów Danny And The Juniors, choć Ich muzyka faktycznie tworzyła klimat...